27, 28 en 29 juni 2014, Dessel - België
We hebben op de derde dag de volgende bands gezien, Collibus, Scorpion Child, Cynic, Gloryhammer, Letlive., Rhapsody of Fire, Tiamat, Bring me the Horizon, Alice in Chains, Sebastian Bach, Paradise Lost, Architects, Soundgarden, Metal Church en Black Sabbath.
Nadat ik de eieren in de pan had gepromoveerd tot roerei en Tom en Rick daarvan gesmuld hadden (ik deed even niet mee door wat darmproblemen?.., (cervela?s en bier denk ik)) gingen we weer vroeg op weg voor de laatste dag naar het festival terrein. Collibus was de opener voor ons en dat was aardig. De zangeres vond ik niet zo heel sterk maar wel prima in elkaar stekende nummers. Ik had ze op de mp3 speler beluisterd en toen was het dus wel leuk. De psychedelische rockband Scorpion Child was leuk maar ging al snel vervelen. Cynic daarentegen maakt redelijk gecompliceerde metal en klonk erg goed. Helaas (waarschijnlijk doordat de bandleden perfectionistisch aangelegd zijn) begon het optreden flink wat later en moesten we na drie nummers alweer weg.
Rick en Tom
Rick gaat naar de Metaldome
Collibus
Scorpion Child
Cynic was goed en technisch
Feest bij Gloryhammer
Nu was het Gloryhammer tijd! Dit werd één van de allerleukste optredens van het festival voor ons. De band is in 2012 opgericht door Alestorm frontman Christopher Bowes. Heerlijke powermetal met riddertijd invloeden en kleine toneelstukjes. En wat een geweldige stem heeft die zanger Thomas Winkler zeg, de man kan alles aan en zo gemakkelijk. Men was ook zeer veel bezig met het publiek waardoor de boel flink opgezweept werd. Op weg naar de Metaldome nog even wat meegepikt van Letlive. Nou dat is niet mijn smaak. Rhapsody of Fire viel daarna wat tegen. Ik had zanger Fabio Lione al eens gezien in de Melkweg toen hij fungeerde als invaller voor Roy Khan van Kamelot. Hij heeft een prima stem maar de muziek was zo pompeus dat het een beetje een brei werd.
Een "trol" bij Gloryhammer
Letlive.
Setlist Collibus:
.
Setlist Scorpion Child:
Liquor, The Secret Spot en Polygon of Eyes.
Setlist Cynic:
Evolutionary Sleeper, Veil of Maya, Carbon-Based Anatomy,
Adam's Murmur, The Lion's Roar en How Could I.
Setlist Gloryhammer:
The Unicorn Invasion of Dundee, Quest for the Hammer of Glory, Magic Dragon, Hail to Crail, The Epic Rage of Furious Thunder, Angus McFife, Wizards! en The National Anthem Of Unst @Tape.
Setlist Letlive.:
27 Club, The Sick, Sick, 6.8 Billion, Dreamer's Disease, That Fear Fever,
Pheromone Cvlt, The Dope Beat, Muther, Banshee (Ghost Fame) en Renegade 86'.
.
Setlist Scorpion Child:
Liquor, The Secret Spot en Polygon of Eyes.
Setlist Cynic:
Evolutionary Sleeper, Veil of Maya, Carbon-Based Anatomy,
Adam's Murmur, The Lion's Roar en How Could I.
Setlist Gloryhammer:
The Unicorn Invasion of Dundee, Quest for the Hammer of Glory, Magic Dragon, Hail to Crail, The Epic Rage of Furious Thunder, Angus McFife, Wizards! en The National Anthem Of Unst @Tape.
Setlist Letlive.:
27 Club, The Sick, Sick, 6.8 Billion, Dreamer's Disease, That Fear Fever,
Pheromone Cvlt, The Dope Beat, Muther, Banshee (Ghost Fame) en Renegade 86'.
Rhapsody of Fire was erg pompeus
Tiamat was geweldig
Gelukkig was het daarna weer feest. Nog nooit live gezien (ook door Argo niet), Tiamat. Wat een geweldig optreden. De man weet een heerlijke sfeer te creëren en de nummers zijn zeer aanstekelijk. Prima! Helaas (en ook wel weer gelukkig dat we er bij waren voor ons) houd de man er mee op. Jammer, want dit was nu zo'n band die je nog weleens in een clubcircuit zou willen zien.
Rick, Ron, Saskia, Argo, Joran en een stukje Tom
Zo kun je ook naar Graspop
Setlist Rhapsody of Fire:
Vis Divina, Rising From Tragic Flames, Land of Immortals,Dawn of Victory,
Unholy Warcry, Holy Thunderforce, Reign of Terror en Emerald Sword.
Setlist Tiamat:
Divided, Brighter Than the Sun, Cain, Wings of Heaven, Misantropolis,
Vote for Love, Keops Pyramid, Clovenhoof, Until the Hellhounds Sleep Again en Gaia.
Setlist Bring me the Horizon:
Can You Feel My Heart, Shadow Moses, Diamonds Aren't Forever, The House of Wolves, Go to Hell, for Heaven's Sake, Empire (Let Them Sing), Chelsea Smile, Antivist en Sleepwalking.
Vis Divina, Rising From Tragic Flames, Land of Immortals,Dawn of Victory,
Unholy Warcry, Holy Thunderforce, Reign of Terror en Emerald Sword.
Setlist Tiamat:
Divided, Brighter Than the Sun, Cain, Wings of Heaven, Misantropolis,
Vote for Love, Keops Pyramid, Clovenhoof, Until the Hellhounds Sleep Again en Gaia.
Setlist Bring me the Horizon:
Can You Feel My Heart, Shadow Moses, Diamonds Aren't Forever, The House of Wolves, Go to Hell, for Heaven's Sake, Empire (Let Them Sing), Chelsea Smile, Antivist en Sleepwalking.
Bring me the Horizon
WK wedstrijd Nederland - Mexico 2-1
Alice in Chains
Sebastian Bach vond ik niet zo
Op weg naar Alice in Chains kon ik nog een aardig stuk meepakken van Bring me the Horizon. Het klonk prima en het was te zien dat het vooraan behoorlijk kolkte. Rick en Tom hebben zich hier vast goed vermaakt. Helaas viel Alice in Chains me wat tegen. De nieuwe zanger heeft gewoon niet dat zeurderige stemgeluid wat bij de muziek hoort. Bij sommige bands is het niet zo erg als ze een nieuwe zanger krijgen maar bij Alice in Chains is de zanger toch wel de essentie van de muziek. Bleef wel staan dat het leuk was om die oude krakers eens live mee te maken. Them Bones, Dam That River, Would? en Rooster, wat een geweldige nummers zijn dat toch. Ondertussen was het Nederlands Elftal aan zijn achtste finale bezig op het WK tegen Mexico. Kon met een half oog meemaken dat er in de laatste minuten twee keer werd gescoord zodat de 2-1 overwinning een feit was. Leuk om te zien dat duizenden mensen bij het scherm juichten bij de doelpunten. Bij Sebastian Bach was ik het na enkele nummers al zat. Wat een vervelende stem heeft die man. Wel leuk dat hij nog terug kwam op het verregende en sfeerloze optreden van vorig jaar op Graspop. Je kon merken dat dat 'm nog dwars zat.
Een bruidje!
Paradise Lost was goed
Setlist Alice in Chains:
Them Bones, Dam That River, Again, Check My Brain, Nutshell,
Hollow, Man in the Box, We Die Young, Would? en Rooster.
Setlist Sebastian Bach:
Slave to the Grind, Temptation, Big Guns, Piece of Me, 18 and Life, American Metalhead, Monkey Business, All My Friends Are Dead, I Remember You en Youth Gone Wild.
Setlist Paradise Lost:
The Enemy, So Much Is Lost, Remembrance, Gothic, Enchantment, Erased, Faith Divides Us - Death Unites Us, Tragic Idol, Isolate, One Second, Pity the Sadness en Say Just Words.
Them Bones, Dam That River, Again, Check My Brain, Nutshell,
Hollow, Man in the Box, We Die Young, Would? en Rooster.
Setlist Sebastian Bach:
Slave to the Grind, Temptation, Big Guns, Piece of Me, 18 and Life, American Metalhead, Monkey Business, All My Friends Are Dead, I Remember You en Youth Gone Wild.
Setlist Paradise Lost:
The Enemy, So Much Is Lost, Remembrance, Gothic, Enchantment, Erased, Faith Divides Us - Death Unites Us, Tragic Idol, Isolate, One Second, Pity the Sadness en Say Just Words.
Soundgarden
Gezellige drukte
Dus snel weg bij Sebastian en naar Paradise Lost. Gelukkig waren ze nu eens goed. En dan bedoel ik, eindelijk stond het geluid eens een keer niet te hard, al scheelde het weer niet zo veel. Nog even een paar nummertjes van de Architects gedaan, dat klonk allemaal prima. Lekker dynamisch en enthousiast. Ook Soundgarden was leuk om eens live te zien. Helaas klonk hun grote hit Black Hole Sun op z?n zachtst gezegd erg vreemd. Hij zat er in toonhoogte net naast evenals de begeleidende muziek. Jammer.
Lekker in het zonnetje zitten
Architects klonken wel lekker
Metal Church was goed
Metal Church gaf een superleuk optreden. Eindelijk eens live gezien. Niet dat ik nu de volgende keer er naartoe zal hollen maar al met al een fijne show met een leuke frontman. Van Rob Zombie kan ik niet veel krijgen. Eén keer werd ik wel enthousiast, bij zijn cover van School?s Out! Daarna was het tijd voor de allergrootste naam van Graspop 2014, Black Sabbath. Helaas is het met Ozzy nu wel over (eigenlijk al een tijdje maar ja). Toch kon ik nog wel genieten van de oude krakers. Op de automatische piloot kon Ozzy dat ook nog wel aardig aan maar bij de nummers Age of Reason en God Is Dead? vloog ie flink uit de bocht.
Rick is blij met de overwinning van Nederland
Setlist Architects:
Gravedigger, C.A.N.C.E.R, Naysayer, The Devil is Near, Dead Man Talking,
Alpha Omega, Even If You Win, You're Still a Rat, Day in Day Out,
Follow the Water, Broken Cross en These Colours Don't Run.
Setlist Soundgarden:
Searching With My Good Eye Closed, Spoonman, Flower, Outshined, Black Hole Sun,
Jesus Christ Pose, The Day I Tried to Live, My Wave, Superunknown,
Fell on Black Days, A Thousand Days Before, Rusty Cage en Beyond the Wheel.
Setlist Metal Church:
Ton of Bricks, Start the Fire, Generation Nothing, A Light in the Dark,
Fake Healer, Badlands, Gods of Wrath, Dead City, Watch the Children Pray,
Beyond the Black, Metal Church en Highway Star.
Setlist Black Sabbath:
War Pigs, Into the Void, Snowblind, Age of Reason, Black Sabbath, Behind the Wall of Sleep, N.I.B., Fairies Wear Boots, Rat Salad, Iron Man, God Is Dead?, Children of the Grave en Paranoid.
Gravedigger, C.A.N.C.E.R, Naysayer, The Devil is Near, Dead Man Talking,
Alpha Omega, Even If You Win, You're Still a Rat, Day in Day Out,
Follow the Water, Broken Cross en These Colours Don't Run.
Setlist Soundgarden:
Searching With My Good Eye Closed, Spoonman, Flower, Outshined, Black Hole Sun,
Jesus Christ Pose, The Day I Tried to Live, My Wave, Superunknown,
Fell on Black Days, A Thousand Days Before, Rusty Cage en Beyond the Wheel.
Setlist Metal Church:
Ton of Bricks, Start the Fire, Generation Nothing, A Light in the Dark,
Fake Healer, Badlands, Gods of Wrath, Dead City, Watch the Children Pray,
Beyond the Black, Metal Church en Highway Star.
Setlist Black Sabbath:
War Pigs, Into the Void, Snowblind, Age of Reason, Black Sabbath, Behind the Wall of Sleep, N.I.B., Fairies Wear Boots, Rat Salad, Iron Man, God Is Dead?, Children of the Grave en Paranoid.
Black Sabbath
Vooral de oude nummers klonken goed
Over de met bier ingesmeerde tafels glijden op Iron Man!
We hebben het gehele optreden vanuit de openlucht tent gevolgd en waren bijna compleet. We kwamen Diede daar ook nog tegen, gezellig. We hebben alle overgebleven muntjes opgemaakt, Rick kwam nog met een extra (gevonden) aanvulling muntjes. We hebben erg veel lol gehad met een paar gasten die een heleboel tafels op een aanéén gesloten rij hadden gezet. Deze werden glad gemaakt met bier en met een grote aanloop als glijbaan gebruikt. Op ontblote borst vlogen diverse gasten meters over de tafel heen luid aangemoedigd door alle omstanders onder de tonen van Iron Man. Helaas was er nu écht weer een einde gekomen aan drie dagen lekkere muziek en lol.
Lekker ontspannen in het zwemparadijs
De volgende ochtend hebben we alles netjes opgeruimd en ingepakt en afscheid genomen van onze fijne gast Tom. Rick en ik hebben in het zwembad alle stof van ons afgespoeld. Heerlijk om in het golfslagzwembad te dobberen en tot rust te komen. Daarna hebben we onze Telegraaf uitgeplozen op de stoel, deze stond natuurlijk helemaal vol met de mooie overwinning van het Nederlands Elftal op Mexico. Na een patatje en een snack vertrokken we uit het zwembad en we waren om half vijf weer thuis. Het blijft toch een vreemd fenomeen dat je na drie dagen slopende Graspop al na enkele dagen thuis weer heimwee hebt naar dat werkelijk fantastische en unieke festival. Geweldig! We gaan gelijk weer sparen voor 2015!
Krantje lezen
Review van http://www.festivalinfo.nl/
Vrijdag:Dit jaar is het Belgische metalfeest Graspop Metal Meeting toe aan haar 19e editie. Ooit begonnen met één dag, gegroeid tot drie daags festival sinds 2004, is het festival nu uitgegroeid naar "Supersized Metal Experience". Met vijf podia, meer dan honderd bands, dj sets tot in de ochtend en een gezellige kroeg wordt hier meer geboden dan slechts wat bands op een podium. De enige headliner uit de 'oude garde' dit jaar is Black Sabbath. Er wordt vooral gefocust op nieuw talent: Sabaton, Avenged Sevenfold en Volbeat zijn de nieuwe generatie topacts.
Na een wilde pre-party op de donderdag met onder andere Diablo Blvd, Evil Invaders en de metal top 100 tot 's ochtends vroeg, opent op vrijdagochtend Alestorm Main Stage 2. Een gouden zet blijkt al snel: duizenden mensen zijn afgekomen om voor het middaguur los te gaan bij de Schotse piraten. In de Marquee tent tegenover de Main Stages speelt ondertussen Novembers Doom. Dat in de langzame ingetogen stukken van deze Amerikanen het carnavaleske geluid van Alestorm te horen is doet de sfeer helaas niet ten goede, zelfs een gastoptreden van Anneke van Giersbergen kon hier niet tegen helpen.
Jeff Scott Soto trapt binnen vijf minuten na Alestorm af op Main Stage. Het publiek kan hier echter niet van podium wisselen door de scheiding die tot aan de PA toren loopt, en vertrekt na Alestorm massaal. In de Marquee bij Sólstafir is het wel weer erg druk. De IJslanders zijn sinds hun vorige plaat Svartir Sandar snel bekender geworden en staan op het punt een nieuwe langspeler uit te brengen. Hiervan worden twee nummers ten gehore gebracht. Samen met twee nummers van Svartir Sandar die gezamenlijk dertig minuten duren en de doorbraakhit 'Goddess Of The Ages' zetten de heren een voortreffelijke set neer. Goed nieuws: in oktober touren ze langs onder andere Baroeg en Willemeen.
Napalm Death belooft het publiek de hardste metal van de dag, en lost die belofte met gemak in. Alles klinkt vandaag waanzinnig goed en het viertal heeft het naar hun zin op het podium. Klassiekers als 'Scum' en 'Suffer The Children' worden afgewisseld met nieuw werk, Dead Kennedy's cover 'Nazi Punks Fuck Off' en weten in de set van nog geen uur 26 nummers te proppen. Er zijn slechts drie jaar voorbij sinds de eerste keer, maar toch staat het Zweedse Ghost al voor de derde maal op de Belgische festivalweide. Op het hoofdpodium heeft de band speciaal een iets hardere setlist samengesteld voor net een beetje meer power. De fel schijnende zon doet de sfeer die we gewend zijn bij deze theatrale rockband echter geen goed. Alles klinkt perfect, maar in een tent, of liever 's nachts, was dit beter tot zijn recht gekomen.
Steel Panther zijn mogelijk de hardste rijzende nieuwe sterren in de metal. Sex, drugs en heavy metal is waar het hier om draait. Clichés, flashende meiden voor het podium en alles wordt perfect aan elkaar gebabbeld. Het ene na het andere nummer wordt meegezongen door het publiek, van opener 'Pussywhipped' tot afsluiter 'Party All Day (Fuck All Night)' is het één groot tietenfeest voor en op het podium. Minder verrassend is de set van Slayer. Dit viertal moet het vooral hebben van de onstopbare en solide status. De dertien nummers tellende setlist wordt op hoog tempo afgewerkt zonder veel interactie met het publiek. Thrash metal in your face.
De laatste jaren lijkt Opeth een steeds breder publiek aan te trekken. De albums zijn wat rustiger geworden en de grunts blijven uit, maar live wordt het oudere werk nog wel ten gehore gebracht. Slechts zes nummer pasten in de setlist van 70 minuten: 'The Devil's Orchard', 'Heir Apparent', 'Demon Of The Fall', 'Hope Leaves', 'Deliverance' en 'Blackwater Park' worden afgewisseld met Åkerfeldt zijn merkwaardige humor bijzonder sterk neer gezet. Sabaton sluit op de eerste dag Main Stage 2 af. In België zijn deze Zweden inmiddels grootheden en de show die de band neer zet is net zo groot. Op het podium zien we een tank die aan het begin van de set vuurwerk over het publiek heen knalt. Verder zien we de bandleden over het podium vliegen en wordt op pyro technics geen moment bespaard. Binnen negen jaar heeft de band al zeven albums opgeleverd, met hierover verdeeld een flink aantal zeer catchy heavy metal nummers. Een uur en een kwartier gaat het Belgische publiek uit hun dak. Tegen het einde wordt de volgende show aangekondigd: begin volgend jaar komen de Zweden terug, in de Belgische Lotto Arena en in Nederland in 013 en Melkweg. Sabaton maakt de belofte als afsluiter meer dan waar.
Zaterdag
Na een lange nacht in de Metaldome met onder andere een show van AC/DC tribute High Voltage begint om half 12 's ochtends het Zweedse Civil War alweer op Main Stage 1. Voor wie de band niet kent: de vier heren die in 2012 Sabaton verlieten spelen nog steeds samen, maar nu met hardrock zanger Nils Patrick Johansson die we kennen van Astral Doors. Muzikaal is de vergelijking met Sabaton snel gemaakt: catchy bombastische powermetal. De zang is echter totaal anders, maar zeker niet minder goed. Het feest gehalte ligt wat lager en het publiek is in kleinere aantallen op komen dagen, maar van deze heren gaan we zeker nog meer zien en horen.
Dat In Solitude uit het Zweedse Uppsala al twaalf jaar aan de weg timmert weten maar weinig mensen. Vorig jaar kwam de heavy/doom band met haar derde album Sister waarmee de doorbraak er eindelijk lijkt te zijn. De geleidelijk vollopende tent krijgt voornamelijk nieuw werk voorgeschoteld in de sterke 40 minuten durende set en laat een prima indruk achter. Nails tapt inspiratie uit een heel ander vaatje. De band heeft pas twee albums uit die respectievelijk 13 en 17 minuten lang duren, maar vult moeiteloos drie kwartier in een goed gevulde Metaldome. De Amerikanen doen hun uiterste best om ieders trommelvliezen te slopen met een genadeloos hard portie deathgrind die doet denken aan een combinatie tussen Black Breath en Dismember.
De Amerikaanse deathmetal band Nile is ieder jaar wel op tournee door Europa en slaat ook deze zomer België niet over. Het is bij aanvang van de door oud Egypte geïnspireerde metaltechneuten al erg druk. Met voornamelijk nieuw werk van de recente albums At The Gates Of Sethu en Those Whom The Gods Detest zet het opgewekte viertal een ijzersterk optreden neer en krijgt de band makkelijk het hele publiek mee. Legion of the Damned speelt voor de vierde maal op Graspop Metal Meeting, en de goed gevulde Marquee toont gelijk aan waarom: de Limburgers zijn erg populair. Met het nieuwe album Ravenous Plague op zak en aangevuld door topgitarist Hein Willekens klinkt de Nederlandse thrashformatie harder, sterker en completer dan ooit. Met meezinger 'Legion of the Damned' als afsluiter een van de hoogtepunten van dag twee.
De uit de V.S. afkomstige groep Mastodon is al lang geen onbekende meer. Het nieuwe album Once More 'Round The Sun wordt gepresenteerd aan het publiek en waar het geluidstechnisch nog al eens rommelt bij de band klinkt alles vandaag werkelijk perfect. Nummers als 'Megalodon' en 'Aqua Dementia' suizen over de festivalweide en brengen de sfeer perfect over tot ver van het podium. Met het recente naamloze album kreeg het Noorse Satyricon een boel kritiek over zich heen. Vandaag maakt de band hier in een klein uur korte metten mee. Al zijn het voornamelijk oudere nummers als 'K.I.N.G' en 'Mother North' die het publiek helemaal gek krijgen, is de broeierige sfeer in de tent rondom deze geweldige black metal band perfect.
Dat Dark Tranquillity in de kleine Metaldome stond geprogrammeerd heeft wat scheve gezichten getrokken, maar de tent blijkt precies goed voor de groovende Zweedse deathmetal band. De inrichting van de tent zorgt voor een grote lichtshow bij het perfect klinkende optreden. Onder leiding van zanger Mikael Stanne bezorgt dit vijftal een uitmuntend optreden. Carcass is de laatste tijd regelmatig op tournee en heeft er zichtbaar plezier in. Jeff Walker loopt tussen de nummers op wat af te geven op Limp Bizkit die op hetzelfde moment de Main Stage onveilig maken. Zelf zet de band een ijzersterke set neer met veel werk van het recente album Surgical Steel, aangevuld met het bekendste werk van de overige platen. Afsluiter Volbeat is ongeveer groot geworden op Graspop. Ooit begonnen in de kleinste tent staan ze nu bovenaan het affiche van het drie daagse metalfeest. Verrassen doen de heren inmiddels niet meer maar wel wordt de anderhalf uur speeltijd moeiteloos gevuld met een berg hits van 'Lola Montez' tot aan 'Radio Girl'. Het veld staat vol, het publiek gaat uit zijn dak en de band is blij. Een mooi afsluitend optreden van dag twee.
Zondag
Nadat Volbeat de zaterdag afsloot, ging Stahlzeit 's nachts tot half 3 door in de Metaldome met een show vol vuur, vuurwerk en dildo's. De hele nacht blijft het druk in de tent, zelfs voor de metal dj?s. Dronken belgen, exotische vrouwen en carnavaleske pakken; de hele nacht is het één groot feest. Wanneer Powerman 5000 om half 12 's ochtends aftrapt is het dan ook niet heel druk. Het broertje van Rob Zombie tourt samen met hem door Europa heen en wint snel aan populariteit met optredens op grote festivals. De industrial metal is te plaatsen tussen Ministry en Rammstein, maar iets minder indrukwekkend dan deze grootheden.
Een band die wel veel indruk wekt is Crossfaith. Vanaf opener 'We Are The Future' tot afsluiter 'Omen' staat het veld voor deze Japanners op de Jupiler Stage zo vol dat het volledige looppad tussen Metaldome en festivalterrein wordt geblokkeerd. De combinatie tussen metalcore, edm en industrial is een overweldigend succes met het publiek dat uit haar dak gaat. Zo druk wordt het bij dit podium de rest van de dag niet meer. Na Gloryhammer vorig jaar hun aller eerste show in een uitverkochte Little Devil in Tilburg gaf, bleef het qua live optredens stil in Nederland en België. Dat de vraag naar de heren groot is blijkt wel uit de Metaldome die vol staat bij aanvang. De band rond Alestorm frontman Christopher Bowes is een humoristisch project over ridders, eenhoorns en draken. Het publiek zingt luid mee van 'The Unicorn Invastion Of Dundee' tot aan 'Angus McFife' met de leuk aan elkaar geacteerde show van dit quintet.
Doom formatie Tiamat pakt het anders aan. Met stevige rocknummers als 'Vote For Love' en 'Gaia' en een technisch perfecte set weet de band een duistere intieme sfeer te creëren in de grote Marquee tent. Zoenende stelletjes en met gesloten ogen luisterende liefhebbers zijn vooraan in grote getallen te vinden. Nog zo'n oudere formatie is het uit Florida afkomstige Death To All. De legende van Chuck Schuldiner leeft voort met de tourende tribute formatie die wordt aangevoerd door ex-leden van Death aangevuld met Max Phelps. Klassiekers als 'Crystal Mountain' en 'Pull The Plug' zullen nooit meer zo klinken als met Chuck, maar dichterbij dan dit gaat niets komen.
Headliner van Graspop Metal Meeting 2014 is Black Sabbath. De afgelopen jaren is Ozzy Osbourne hier solo te zien geweest, maar voor het eerst sinds 1998 staat ook Iommi weer op het Belgische podium. De band lijkt met het nieuwe album en een vervangende drummer herboren. Ozzy Osbourne is voor zijn doen erg goed bij stem en het gitaarwerk van Tony Iommi is grandioos. Aangevuld met een sterke lichtshow en beelden achter het podium zet de band een show van formaat neer. Tot ver achteraan staat het Graspop terrein vol: Een geslaagde afsluiter van deze editie van Graspop. Het enige wat hierna resteert is een DJ afterparty met lichtshow door Diablo Radio onder leiding van de Vlaamse komiek Alex Agnew. Een uur lang aan elkaar gemixte metalhits van Rammstein tot Sepultura en van Slayer tot Arch Enemy. Een mooie afsluiter van een geslaagde vernieuwde editie van Graspop Metal Meeting. Tot volgend jaar bij de jubileum editie, 20 jaar Graspop!
Review van www.demorgen.be/
Black Sabbath op Graspop: Grootmeesters van de duisternis
Black Sabbath sloot gisteravond Graspop af, en niemand van de ruim 50.000 metalfans die die levende legendes wou missen. Bassist Geezer Butler en de aan kanker lijdende gitarist Tony Iommi speelden anderhalf uur lang alle concurrentie naar huis. En Ozzy Osbourne? Ach, die blijft de beste slechte zanger van de wereld. Als er één moment is dat Graspop Metal Meeting er de stekker begripvol uit kan trekken, dan na de doortocht van Black Sabbath. Met Ozzy Osbourne, Tony Iommi en Geezer Butler stonden de grondleggers van het muziekgenre dat al negentien jaar aanbeden wordt in Dessel zélf op het hoofdpodium. Mogelijk ineens ook voor het laatst. Want na Graspop volgt voor Black Sabbath enkel nog één concert, komende vrijdag in het Londense Hyde Park, en dan is de agenda leeg.
Dat heeft alles te maken met de lymfeklierkanker die aan Iommi's lichaam vreet. De gitarist (66) was zichtbaar vermagerd en moet tussen de tours door nog steeds chemotherapie volgen. Iommi stond gisteravond met de spirit van Thé Lau op het podium. Hij speelde anderhalf uur lang enorm intens, en die machtige riffs die uit zijn gitaar kwamen leken wel van kokend lood. De eindigheid keek mee over de schouders van Sabbath, maar dit was tegelijk ook de viering van een carrière. Die zoveel relevante songs opleverde en talloze rockgroepen beïnvloedde. Goed, dat Ozzy Osbourne niet altijd even stemvast bleef nam je erbij. Ozzy is altijd al een enigma geweest, die het meer van zijn enthousiasme en aparte zang moest hebben dan van de kracht van zijn stembanden. Aan liefde overigens geen gebrek gisteravond. Ozzy verkondigde meermaals dat god ons allemaal zegende en dat hij van iedereen op de Stenehei hield. Dat toverde zelfs bij de gemeenste satanist een glimlach op het gelaat.
Black Sabbath opende met een massaal meegezongen 'War Pigs' (waarbij Hitler, Stalin en Castro over het immense videoscherm flitsten) en dook de hoogovens in met het slepende 'Into The Void'. 'Snowblind', Sabbaths aparte ode aan cocaïne, werd begeleid door oude beelden van gekke Ozzy en filmfragmenten uit 'Scarface'. Maar voor het overige liet de groep vooral de muziek spreken. Hier geen honderden rookbommen, ballonnen of vuurpijlen zoals bij de andere hoofdacts dit weekend. De riffs en de songs: enkel die voerden het hoogste woord. En dat volstond ruimschoots. Uit het oernummer 'Black Sabbath' ontsproot immers een hele muziekstijl, en de baslijn bij 'N.I.B.' blijft even ongeëvenaard als de gitaar bij 'Iron Man'. Ook nieuwe song 'God Is Dead?' toonde nog vitaliteit. Ozzy (65 intussen) begon tussen het zingen door zelfs even aan een aerobics-workout.
Dat de groep op tour is zonder zijn oorspronkelijke drummer is bekend. De veel jongere Tommy Clufetos (uit Ozzy's solo-band) moest zevenmijlslaarzen vullen, maar kweet zich uitstekend van zijn taak én oogde zelfs als een jeugdige Bill Ward. Die drumsolo had niet gehoeven, maar voor het overige viel er niets af te dingen op diens kracht en intensiteit. Net als op het spel van Butler, de ronkende riffs van Iommi en de daadkracht van Ozzy. Black Sabbath maakte dus geen belegen indruk, het zette de kroon op Graspop 2014 en sloot af in stijl. Met de intro van 'Sabbath Bloody Sabbath' die fraai overging in 'Paranoid', hun grootste klassieker. Er verscheen een hemelsbrede glimlach op het gezicht van Iommi, waarna hij nog één keer boog voor het publiek. Een beeld dat, net als dit concert, lang bij zal blijven.
Review van http://ashladan.be/
Vrijdag:
Dit jaar is het Belgische metalfeest Graspop Metal Meeting toe aan haar 19e editie. Ooit begonnen met één dag, gegroeid tot drie daags festival sinds 2004, is het festival nu uitgegroeid naar "Supersized Metal Experience". Met vijf podia, meer dan honderd bands, dj sets tot in de ochtend en een gezellige kroeg wordt hier meer geboden dan slechts wat bands op een podium. De enige headliner uit de 'oude garde' dit jaar is Black Sabbath. Er wordt vooral gefocust op nieuw talent: Sabaton, Avenged Sevenfold en Volbeat zijn de nieuwe generatie topacts.
Ook dit jaar was het weer een topeditie van Graspop Metal Meeting. Met een extra Mainstage konden meer groepen een groter publiek bereiken met hun muziek. Voor de jongere garde was er de Jupiler Stage. Een nieuwe open-air stage die ten leven werd geroepen door Graspop. En dan was er nog de toevoeging van +- 25 groepen, dit allemaal voor dezelfde prijs. Alleen hiervoor verdient de organisatie al een pluim. Wij van Ashladan waren ook aanwezig op het mekka voor de metalliefhebber. Hier onze ongezouten mening over de eerste volledige festivaldag. Aan de Schotten van Alestorm de eer om deze festivaldag te openen. Wellicht tot verrassing van velen was er een grote massa aanwezig voor Mainstage 2, en die leken er allemaal enorm veel zin in te hebben. Net als de band zelf: het was even wennen, want deze vierde keer was de eerste op een openluchtpodium.
Er werd uit ieder album gemusiceerd, en Drink uit het te verschijnen Sunset on the Golden Age toonde zich een van de hoogtepunten uit de set. Weinig verrassend, maar daarom niet minder onderhoudend, kregen we ook meezingers Nancy the Tavern Wench, Keelhauled en Wolves of the Sea mee. Het publiek was uitzinnig en dat liet zich merken: het publiek dat gezamelijk door de knieën ging en weer opsprong, de uitgestrekte wall of death en natuurlijk de vele vuistjes in de lucht. Dit was een van de betere passages van de groep, en dit was nog maar de eerste aangename verrassing van de dag.
Voor Seether was het de eerste keer dat hij langskwam op de weide van Graspop. Toen ik hen de eerste keer zag in 2013, viel me op dat ze best wat stevige livesongs hebben die ik nadien dan ook beter ben gaan leren kennen. Voor de grungeliefhebbers zijn de vergelijkingen tussen Seether en Nirvana nooit ver weg. Zanger Shaun Morgan heeft een heerlijk rauwe stem die enorm op die van wijlen Kurt Cobain lijkt, doch om in de voetsporen van zijn grote voorbeeld te treden, zal Seether nog heel wat boterhammen moeten eten.
Het optreden was redelijk, maar zeker niks memorabel. Seether beschikt wel degelijk over sterk materiaal, maar goede songs worden nog te vaak tijdens livesets afgewisseld met zwakkere nummers of liedjes die niet passen bij het publiek waarvoor ze optreden. Zo zijn Remedy en Fake It bijzonder goede nummers, maar doet het merendeel van de andere liedjes me bitter weinig en is het doorgaans te soft. Daarnaast trad de band op een vrij vroeg uur op en was de sfeer nog niet zoals bij Steel Panther en Slayer, om maar enkele te noemen. Wel ben ik benieuwd wat de groep nog uit zijn mouw zal schudden als ze meer materiaal uitgebracht hebben. Muzikaal valt er in ieder geval weinig aan te merken op de band uit Zuid-Afrika.
Slayer is niet minder dan een levende legende, dat zal het gros van de metalfans beamen. Dat de naam van de band haast continue over weide en camping weerklonk is hier een mooi bewijs van. Het was dan ook snel beslist dat het richting Mainstage 1 was voor deze redacteur, maar al na een enkel nummer bleek dat een slechte keuze: de basdrum stond zo ontzettend luid in de mix dat er geen plaats voor andere instrumenten, en het leek even alsof ik mijn festivalweekend zou eindigen met een klaplong. Om dat maar te vermijden, nam ik afstand en ter hoogte van de luidsprekers vond ik een ander mooi plaatsje. Tijd om me volledig op de muziek te focussen.
Nou, wat er vorige maand over Slayer op Fortarock gezegd werd, was ook vandaag van toepassing: een leuk optreden, maar zeker niet bijzonder en vooral automatisch. Waar andere bands wisten te ontroeren en zichzelf overtreften, daar deed Slayer niets anders dan de norm halen. De muziek zelf, met krakers als Seasons in the Abyss, War Ensemble en uiteraard Angel of Death, gaat er altijd in. Maar dat betekent nog niet dat een beetje opdwepen van de massa niet mag: en daar ontbrak het de band aan. Er was weinig tot geen interactie, buiten Tom Arayas sporadische "How are you doing?". Het lijkt er trouwens op alsof de bassist/zanger een innerlijke rust heeft bereikt: sinds hij niet meer kan headbangen (nekoperatie), staat hij voortdurend te glimlachen. Het is een bijzonder zicht. In vroegere tijden had Behemoth ongetwijfeld een Marquee afgesloten, maar dankzij het systeem van de dubbele mainstage kregen ze het voorrecht om voor een volle weide te spelen. Niet evident gezien de blackened death metal die Behemoth brengt, want ik vermoed dat iedereen op voorhand wel al kon vermoeden dat deze muziek beter tot zijn recht komt in een donkere ruimte.
Er was dus nog volop daglicht toen zanger Nergal samen met zijn kompanen zijn duivelse kunsten op het publiek mocht loslaten, en inderdaad, dit vloekte toch wel met de sfeer die deze muziek nodig heeft. Maar wat nog erger was dan een streepje zonlicht, waren de basdrums die ervoor zorgden dat de zang toch enigszins in het gedrang kwam. Hoogst vervelend, maar afgezien hiervan bracht Behemoth toch een show om u tegen te zeggen. Ik heb de indruk dat sinds het jongste album The Satanist deze band toch op een ruimere belangstelling mag rekenen, en dat lijkt me ook volkomen terecht: dit optreden werd dan ook geopend en afgesloten met het respectievelijke eerste en laatste nummer van The Satanist, en zijn wat mij betreft ook de twee beste nummers.
Overigens, Nergal leek er plezier in te hebben, in de mate je dit als bloeddorstige demon mag tonen natuurlijk. "It?s great to be alive", riep hij tussen twee nummers door, wat te begrijpen valt gezien de maandenlange strijd met kanker die hij net gewonnen heeft. Afgezien daarvan keek hij wel met een kwaadaardige blik die uitdrukte dat hij je spontaan kon laten ontbranden als je hem al te veel in de weg zat. Ik heb gemengde gevoelens bij het optreden van Opeth. Degenen die de band voor de eerste keer zagen, zullen dit een geweldig optreden gevonden hebben. En terecht, want wat Opeth doet, doet het goed. Alleen? Wordt het niet eens tijd om eens nieuw materiaal in de set te steken? Met nieuw bedoel ik dan eerder: andere songs. Ik weet dat het voor de band ook niet gemakkelijk is: het moet knallen op een festival en de mensen willen Deliverance horen.
Toen Opeth beslistte om het grunten achterwege te laten ? wat ik ten zeerste aanmoedig ? heeft het zich in een lastig parket gestoken. De fans smeken nog steeds, wat te begrijpen is, om die oude ruwere nummers. Maar ik denk dat de band het ondertussen ook kotsbeu geworden is, getuige het toch steeds minder enthousiast brengen van de set. Gelukkig komt er binnenkort een nieuw album uit, waaruit massaal zal kunnen geput worden. Er zal wel een oplossing moeten gezocht worden om het oude en nieuwe Opeth te kunnen verzoenen. Een tour met twee sets misschien? Eindelijk is het gebeurd, Sabaton stond met een tank op het podium! De Zweden bezingen al geruime tijd oorlogshistoriek en panzers, dus leek het een kwestie van tijd voor ze er een mee op het podium namen. Klokslag middernacht werd het decorstuk, dat dienst deed als drumpodium, onthuld en begon de band traditioneel met Ghost Division aan een stevige set.
De set had beduidend meer nieuwe nummers (The Art of War en later) dan oude, wat enigszins zonde was, maar we kregen ook een greepje uit het nieuwe album met To Hell and Back, Soldier of Three Armies en Resist and Bite. Bij die laatste fungeerde zanger Joakim als derde gitarist, en dat leek hem goed af te gaan. De band speelde met zichtbaar plezier, en ook het publiek genoot met volle teugen. Enkelen werden zelfs door de band uitgenodigd om op het podium aan een midzomerviering - veel eten en drank - deel te nemen. Brodén nam ook ruim de tijd om tussendoor het publiek op te jutten: hij kan het als de beste met zijn spontaniteit, maar het haalt de vaart soms uit de set en er hadden misschien wel een nummertje of twee bijgekunnen. Na anderhalf uurtje zat het er helaas alweer op: dankzij het grootse karakter van dit optreden was het een van mijn beste Sabaton-ervaringen, en de band leek in mijn ogen bewezen te hebben dat het een headlinerpositie kan invullen als de oudere garde eenmaal van het podium verdwijnt.
Zaterdag:
Zit er tussen de Graspop-programmatoren iemand met een bijzonder gevoel voor humor? Het kan haast niet anders, want de eerste band die zaterdag de Mainstage betrad (de eerste na het concert van Sabaton, dus) was Civil War. Omwille van een kleine burgeroorlog in die eerstgenoemde band, splitste de formatie in twee: Sabaton en de groep die Civil War zou gaan heten. Ik was oprecht benieuwd naar de livekwaliteit van de nieuwe formatie: de eerste plaat klonk zo slecht nog niet, dus een goede basis was er al. Het was als een fijn wederzien toen de voormalige Sabaton-leden de bühne betraden, aangevuld met zanger Nils Patrik Johansson en derde gitarist Petrus Granar (wegens ouderschapsverlof van bassist Pizza gepromoveerd tot de vier snaren). En er was natuurlijk ook nog de muzikale link met Sabaton: een gezamelijk verleden verstop je niet. De toeschouwers werden getrakteerd op een potje degelijke heavy/power metal. De muzikanten leken het naar hun zin te hebben, al is Johansson geen echte publieksmenner. Er werd gekozen voor eigen materiaal, afkomstig van The Killer Angels (2013), en niet voor Sabaton-covers. Een dappere poging om aan de eigen identiteit te werken, en dat lukt wel: met een nummer als Rome Is Falling kan je mijns inziens wel wat zieltjes winnen. Een leuke opener van de dag.
Wie zijn hard rock graag gespijst ziet met een vleugje new wave moest op zaterdag al vroeg in de Marquee staan, waar In Solitude de tent opent. En openen doen ze meteen met de klepper van de cd Sister: Sister. Wat meteen opvalt is dat ze speciaal voor ons alle registers opentrekken. Waar op de cd de band nog als een stevige rocker klinkt, wordt er live toch wel een tandje bijgestoken tot op een ferme metalhoogte. We zien vijf jonge Zweden die er zin zin in hebben. Gretig en enthousiast ? de coole newwavehouding indachtig gehouden. Na Sister kan het niet anders dan dat de ?kwaliteit? een ietsje zakt ? al blijft de songkeuze redelijk sterk. Alleen mis ik op het eind van de set nog zo?n een klepper als voorgenoemde track. Voor mijn part spelen ze Sister nog eens, want je krijgt gewoon geen genoeg van dat nummer.
Een groep die zowat door de mazen van het net glipt. Mede omdat Enslaved voor mij op een verkeerd podium geprogrammeerd stond: de te kleine Metaldome. Dat en de lichte regenval zorgde ervoor dat de ?tent? volledig volzet was. Nochtans creëert deze Noorse progressieve blackmetalband een soort van verslavende sound die elke metalfan na één luisterbeurt overstag doet gaan. Enslaved ? geëvolueerd van viking- naar een progressievere metalband ? heeft nog geen slechte cd afgeleverd ? dat zijn er toch al zo?n twaalf stuks ? en bezit de kunst om die vibe perfect te vertalen naar een podium. Getuige de verklaringen van mijn gezelschap, die helemaal dit genre niet genegen zijn: ?Man, dit is goed!? Alleen: volgend jaar moet Enslaved een herkansing krijgen in de Marquee! Verplicht!
Een uitgebreid verslag schrijven over Gojira kan ik niet. Ik stond dan ook vooraan tussen de Franse vlaggen in de moshpit die af en toe vergezeld werd door een cirkelpit die de moshpit omringde en waarbij crowdsurfers (sporadisch?) het er op waagden om over de pits heen te surfen, al dan niet met succes. De regen was bijzonder welkom want ik zweette als een rund. Dit was de keerste keer dat ik Gojira aan het werk kon zien dus ik kan geen vergelijking trekken met de keer dat ze op Pukkelpop stonden , maar het zat juist voor mij. Ik voelde de energie! Dat de band veel fans uit Frankrijk met zich had meegebracht werd duidelijk aan de manier waarop ?Gojira? tussen de nummers door werd gescandeerd zoals alleen Fransmannen het kunnen uitspreken. De sfeer was vanaf het eerste nummer - Explosia- dan ook meteen gezet en hield aan tot het laatste. Adrenaline alom en even een klaarkommomentje op de titeltrack van hun laatste album L?enfant Sauvage. Wat een stem heeft die zanger toch! Ik vergaapte mij aan het bombastische en de kracht van de nummers en de technische en catchy gitaarlijnen. Ik wist even niet wat ik zag toen ik een fotograaf met zijn professionele camera de moshpit zag doorkruisen. Dit is Graspop!
Het Zwitserse en achtkoppige Eluveitie was de enige rasechte folkmetalband op dit festival (terwijl er toch zeer interessante bands rondlopen in de scene), dus wie dit jaar een rondedansje wilde maken, moest hierheen. De vorige passage van de band, in 2012, had me in het geheel niet weten te bekoren: van de tien nummers waren er twee niet van het door mij slecht verteerde Helvetios (2012). Vandaag hoopte ik dus vooral op een toffere setlist. Vandaag werd nog steeds vooral uit Helvetios gespeeld, maar de passages van Thousandfold en het gloednieuwe King maakten al veel goed. Dat de band het geluid meehad - de folkinstrumenten waren mooi hoorbaar - was ook fijn, en er is natuurlijk het enthousiasme van de muzikanten zelf. De mix van Keltische folk en death metal werd goed gesmaakt door het publiek, want de Marquee was tot de rand gevuld. Volgend jaar meer van dit?
Na Mastodon keek ik heel hard uit naar Trivium omdat ik het nieuwste album Vengeance Falls zeer geslaagd vond en het concert in 2012 op Graspop ook zeer te pruimen vond. Toen ik dan ook de intro hoorde, spoedde ik mij haastig naar voren en had op goed geluk maar plaats genomen redelijk kort bij het podium, en uiteindelijk bleek dit een zeer geslaagde plaats te zijn, want de instrumenten klonken daar goed ingesteld in de mix, in tegenstelling met zoveel andere plaatsen tijdens het optreden. Trivium opende zeer strak met het nieuwe nummer Brave This Storm en had veel zin in: de band spoorde het publiek aan om zich telkens opnieuw te overtreffen zodat het kans zou maken om de beste show van de tour te worden. Ik merkte dat dit hun ook lukte door het feit dat de mosh pit naast mij telkens groter en groter werd. Het was een redelijk gevarieerde setlist met niet te veel nieuwe nummers en verder bijna ieder album te bespelen (ze vergaten enkel het debuutalbum Ember to Inferno). Ik had graag eens Vengeance Falls live gehoord, maar je kan niet alles hebben. Matt Heafy (zang/gitaar) leek echt zin te hebben in deze set en hoewel zijn microfoon soms uitviel, kon hem dit allemaal niet schelen. Triviums concert kan samen geplaatst worden met de andere uitstekende concerten van de band, maar er zat deze keer echt bijna magie in de set, maar het werd, spijtig genoeg, net niet bereikt. Misschien wel een volgende keer?
Het was al van 2005 geleden dat Dark Tranquillity op Graspop gepasseerd was, dus werd het nog eens tijd om de Zweden van één van de bekendste melodic deathmetalbands op de Desselse wei los te laten. De Metaldome was volgelopen (ondanks het feit dat Limp Bizkit tegelijk aan het spelen was) en Dark Tranquillity bewees met een uitmuntend optreden dat de aanwezigen gelijk hadden. Hoewel er overwegend uit de jongste plaat Construct (2013) getapt werd, kwamen toch bijna alle albums (en dat zijn er ondertussen toch al tien) aan bod met minstens één nummer, waardoor je een mooi beeld van deze band kreeg. De muziek van Dark Tranquillity bruist van de energie en komt hierdoor live nog beter tot zijn recht dan in je luie zetel: de band had er zin in, en op de achtergrond kon je ook nog eens genieten van bijpassende projecties. Overigens doe ik ook mijn petje af voor de zuivere zangprestatie van Mikael Stanne. Zelf ken ik allesbehalve alle albums van deze band, maar ook de nummers die ik niet kende sleepten me algauw helemaal mee. Uitblinkers waren voor mij Lost to Apathy en ThereIn, hoewel ik toch vooral heel blij was met State of Trust, het nummer van Construct dat me het meest kon bekoren, en te merken aan de reacties van het publiek was ik niet de enige. Waar Dark Tranquillity er op hun albums niet altijd in slaagt me te overtuigen, deden ze dat met dit optreden wel degelijk. Voor mij hoeft het geen negen jaar meer te duren voor ze nog eens uitgenodigd worden.
Zondag:
Gloryhammer is het nieuwste geesteskindje van Christopher Bowes, die vrijdagochtend het festival met Alestorm het festivalweekend op gang had getrapt. Ditmaal geen hoofdpodium, maar de bescheiden Metaldome. Dat debuut Tales from the Kingdom of Fife (2013) slechts een jaar uit was, leek geen probleem: in het publiek vond de aandachtige festivalganger heel wat mensen die lustig meezongen, of zelfs attributen bijhadden. Voor een band die de clichés uit de power metal gretig omarmt, houdt dat pluchen eenhoorns en kartonnen harnassen in. De groep zelf ging gekleed in felgekleurde mantels en riddertooien. Het lijdt geen twijfel dat Gloryhammer een erg energieke show bracht, met enthousiasme op het podium en ervoor. Opener van dienst was The Unicorn Invasion of Dundee (had ik al vermeld dat Gloryhammer van clichés houdt?), en het tempo van dat nummer werd mooi aangehouden voor de rest van de set. De muziek van deze groep leent zich tot meezingmomenten - Hail to Crail, bijvoorbeeld - en dat bleek ook de manier om de tot dan toe stilstaande toeschouwers mee te krijgen. Afsluiten deed de band met single Angus McFife, en zo werd er met een hoogtepunt afgesloten. Op album vind Gloryhammer leuk, maar niet meer dan dat. Live bleek het echter een sterke band!
Na 21 jaar, elf albums en een bewogen geschiedenis stond Rhapsody of Fire, Italiaanse vaandeldraager van de symfonische power metal, voor de eerste maal op Graspop Metal Meeting. Dit optreden stond dan ook met een dikke cirkel aangeduid op mijn festivalagenda! Stichtend gitarist Luca Turilli is al enkele jaren met zijn eigen versie van de band bezig, maar bij Roberto de Micheli is de gitaar in goede handen. Op de bas vinden we sinds de split Luca Turilli's Rhapsody (daadwerkelijk de echte naam van die band) Oliver Holzwarth, haast niet te onderscheiden van drummer en broer Alex. Een uurtje na het uitbundige Gloryhammer was het aan de Italiaanse/Duitse formatie om de Metaldome plat te spelen. Rhapsody of Fire speelde ijzersterk, maar kreeg met 45 minuten veel te weinig tijd - zoveel nummers die ik nog had willen horen! Maar wat de band bracht, werd met verve gespeeld. Met Unholy Warcry en Reign of Terror kreeg we het beste van de albumcyclus te horen, terwijl de eerste middels onder andere Dawn of Victory en Land of Immortals onder de aandacht werd gebracht. Het geluid was mooi, Fabio's stem kwam mooi door en de aandachtige luisteraar kreeg ook wat mee van Olivers baslicks. Veel tijd voor uitgebreide interactie met het publiek was er niet, maar de muziek sprak voor zich. Heerlijk optreden!
Het was geleden van 1997 dat ik Tiamat nog eens gezien had en dit optreden kwam dan ook net op tijd: na de zomer stopt stichtend lid en zanger Johan Edlund ermee wegens gezondheidsproblemen. Hoewel hij liet weten dat de band gerust zonder hem mag blijven bestaan, lijkt het bijna ondenkbaar dat er zonder hem zou doorgegaan worden. En dat mag gerust doodjammer genoemd worden, want Tiamat staat al vijfentwintig jaar garant voor een uniek geluid. Dat was op Graspop niet anders: wat een verademing om tussen al het brute geweld even te verwijlen bij de donkere poëzie van Edlund. Met zijn duistere bariton bezingt hij de onmogelijkheid van de liefde (Divided, Cain), maar dat belet hem niet om wel degelijk te genieten van kortstondige momenten van, nou ja, verliefdheid (Wings of Heaven). In het Tiamat-universum hoopt iedereen op een moment van zuiverheid (Vote for Love), maar wordt uiteindelijk toch meegesleurd door duistere krachten die net iets sterker lijken te zijn (Until the Hellhounds Sleep Again). Hoop en duisternis wisselen elkaar steeds af (Misantropolis), de songs betreuren het leven en juichen het toe, en geven je een mooi beeld van iemand die heen en weer geslingerd wordt tussen teleurstelling en optimisme. Edlund zelf gaf dan ook de indruk van iemand voor wie het allemaal niet meer hoeft, en net dat maakte hem heel geloofwaardig. Bij Tiamat is alles nu eenmaal heel dubbel. De laatste albums kwamen dus allemaal wel even aan bod, hoewel Prey misschien net iets meer vertegenwoordigd was. Ik was vooral heel benieuwd hoe de vrouwenstem die op de albums soms te horen is zou ingevuld worden: die werd echter perfect vervangen door een gepaste samenzang van zanger, gitarist en basgitarist. En helemaal op het einde kregen we dan toch nog een nummer van dat ene legendarische album Wildhoney: met Gaia werd dit optreden op gepaste wijze afgesloten. Wat zal ik Tiamat in de toekomst missen?
Paradise Lost speelde deze avond afwisselend melancholische doom en dansbare gotische metal. Bij aanvang stonden de drums vrij dominant in de mix, maar daarna konden we genieten van het excellente geluid in de Marquee. Er stond geen keyboardspeler op het podium; nochtans werd dit instrument in veel nummers gebruikt. En tijdens Gothic hoorden we een onzichtbare sopraan vrouwenstem. Gitarist Gregor Mackintosh was zoals gewoonlijk de ster van de show, met zijn unieke atmosferische gitaarsound. Tijdens Remembrance kwam de band op toerental en kregen we voor het eerst zwaardere riffs. Zanger Nick Holmes zou een prima stand-up comedian zijn, want zijn met humor doorspekte bindteksten waren om van te smullen. ?Does anyone likes gothic? Well, let?s bring on Evanescence then?. Bij Faith Divides Us, Death Unites viel de muziek even weg, zodat we alleen de drums en het meezingend publiek hoorden. We kregen ook songs uit de meer dansbare ?Depeche Mode?-periode, zoals Erased, met een prettige riff en poppy synthesizer. Isolate neigde dan weer meer naar techno metal, met een logische overgang naar de hits One Second en afsluiter Say just Words. Met Pity the Sadness zaten we terug op het harde spoor met een lekker gemene riff en een ?zingende? gitaar, met hypnotiserend effect. Paradise Lost staat garant voor kwaliteit en dat was deze avond niet anders.
De eerste twee albums van Metal Church zijn legendarisch en katapulteerden de band naar de top van de thrashbeweging, samen met Metallica en Slayer. Deze line-up viel echter uit elkaar en ze verloren hun status. Het was nog maar het tweede optreden op Graspop; het vorige dateerde al van negen jaren geleden. Ze werden vandaag wel naar waarde geschat, want ze mochten de Metal Dome afsluiten. Het is dertig jaar geleden sinds ze het debuutalbum uitbrachten, maar in tegenstelling tot op 70.000 Tons of Metal speelden ze het niet integraal. Ze brachten een set vol klassiekers, met de klemtoon op de beginperiode. Uit het vorig jaar uitgebrachte, sterke comeback album Generation Nothing, speelden ze twee songs. Het openingsnummer viel als een lading bakstenen op ons hoofd. De band speelde strak en de huidige bezetting maakte zwaar indruk. Ronny Munroe is een sterke frontman, met een stem van schuurpapier, die iets minder hoog, maar krachtiger zingt dan origineel zanger David Wayne (RIP). Hij weet uitstekend het publiek te bespelen, met veel handgeklap en spontaan meezingen. Fake Healer werd massaal meegebruld en verwerd een bruisende cocktail van thrash en heavy metal. Een echt kippenvelmoment tijdens de powerballade Watch the Children Pray, waarbij bandleider Kurdt Vanderhoof zichtbaar genoot van de geweldige reacties van het publiek. Vervolgens kregen we geweldige versies van de thrashers Beyond the Black en Metal Church; a-b-s-o-l-u-t-e top! De tijd was op, maar het publiek riep de band terug en we kregen een fabelachtige uitvoering van Highway Star. Velen stonden perplex door deze Deep Purple ?on crack? cover en genoten van de snelheid en techniek; this band kills!
Ozzy was verrassend goed bij stem, maar uiteraard niet altijd toonvast. Hij klonk alleszins beter dan bij zijn passage met Ozzy and Friends twee jaren geleden. Hij zag er clean uit en kende deze keer zelfs zijn teksten uit het hoofd. Tony Iommi heeft duidelijk zijn ziekte bezworen en zag er goed uit en Geezer Butler is als vanouds zijn rustige, degelijke zelf. Tommy Clufetos heeft enorm veel power en speelt een totaal andere drumstijl dan origineel lid Bill Ward. Tijdens het optreden werd veelvuldig gebruik gemaakt van visuals op het grote scherm achter de band. Deze beelden ? voornamelijk film- of nieuwsfragmenten uit de sixties en seventies ? waren geïnspireerd door de songteksten en versterkten de beleving. De band startte sterk met een overtuigende versie van War Pigs. Tijdens Snowblind konden we genieten van beelden van cocaïne snuivende filmsterren. Age of Reason werd grotendeels vals gezongen, maar werd gered door het lange instrumentale gedeelte. De song Black Sabbath was een eerste hoogtepunt met klokkengeluid en knappe percussie. Geezer leidde met een bassolo een gedreven versie van N.I.B. in. Tony kreeg ook zijn solospot, gevolgd door een gevarieerde en indrukwekkende drumsolo; zo konden Ozzy & Co naar de voetbal gaan kijken. De band kwam terug voor een tweede hoogtepunt in Iron Man, waaruit bleek hoe goed ze op elkaar ingespeeld waren. Het nieuwe nummer God is Dead? pastte perfect bij het oude repertoire. Tijdens Children of the Grave danste de weide op en neer op de donderende bas en drums. Ozzy riep zelf met ?One more song? om een toegift en dat werd het obligate Paranoid. Dit was niet zomaar een excellent optreden, maar een historisch moment. Het was ? gezien de leeftijd van deze metalgoden ? vermoedelijk het laatste optreden op Graspop. Blij dat ik er getuige van was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten