maandag 6 november 2017

Sinistro, Pallbearer en Paradise Lost * 6 november 2017, Tivoli Pandora - Utrecht


Setlist Sinistro:
Partida, Relíquia, Abismo en Cidade (Parte II).
Setlist Pallbearer:
Worlds Apart, Thorns, Fear And Fury, Dancing in Madness en Foreigner.
Setlist Paradise Lost:
From the Gallows, Tragic Idol, One Second, Gods of Ancient, Enchantment,
Erased, Medusa, An Eternity of Lies, Faith Divides Us - Death Unites Us,
Blood and Chaos, As I Die, Beneath Broken Earth en Embers Fire. Toegift:
No Hope in Sight, The Longest Winter en Say Just Words.


Sinistro


Zangeres Patricia Andrade

Het gebeurt niet zo vaak dat we in Utrecht wat doombands aan het werk kunnen zien. Nou is Paradise Lost niet een doomband bij uitstek maar de supports van vanavond zijn dat wel degelijk. We waren vanavond met een flinke groep, Saskia, Argo, Geert met een maat en Andre. Renee en Marlous waren er ook. Ik was vanavond samen met Robin met de auto gegaan (en deze op m'n werk neergezet) omdat ik de hele dag al niet zo lekker was, een beetje grieperig. Zo heb ik deze keer het concert helemaal nuchter bekeken, met wel een paar paracetamollen en veel cola in m'n mik. 


Sfeervolle muziek


Pallbearer

De avond begon met Sinistro, een band zomaar uit een land als Portugal. Deze band begon in 2012 maar zangeres Patricia Andrade sloot pas een jaar later bij de band aan. Vanaf dat moment brak de band door met als voorlopig hoogtepunt een plek op Roadburn van afgelopen jaar. Het geluid van de band is sloom en log, terwijl Patricia als een soort van Kate Bush op het podium staat te kronkelen en wapperen met haar armen. Door haar helle stem geeft ze een bijzonder tintje aan de sound van de band. Op de achtergrond draaiden er ook nog eens doomy zwart/wit beelden mee die de sfeer nog eens extra cachet gaven. Leuk optreden. 


Zanger Brett Campbell


Vol pedalboard

De populaire Amerikaanse band Pallbearer geldt als een band met veel potentieel. Dit bewezen ze met een paar zeer goed ontvangen albums, Sorrow and Extinction (2012), Foundations of Burden (2014) en het net uitgekomen Heartless. De laatste plaat haalde zelfs noteringen in de album charts van Amerika en Duitsland. Wel was het vanaf het begin af aan wat onrustig geweest achter de drumkit, inmiddels zit daar de vierde man Mark Lierly in negen jaar te trommelen. Kunnen de mannen deze hoge kwaliteit ook op het podium halen? Nou dat was inderdaad zo, de band speelde zo strak als een snaar. Wel is het stemgeluid van zanger Brett Campbell nogal specifiek, vrij hoog. Niet iedereen in mijn omgeving vond dit goed, maar ik vond juist de combinatie met de zware logge riffs erg mooi. Wel vond ik de 40 minuten die de band speelde ruimschoots voldoende omdat (vooral bij de afsluiter van vanavond) de variatie in sommige nummers wel wat groter had gemogen. 


Pallbearer


Setlist van Paradise Lost

Toen Paradise Lost begon was de zaal toch flink voller gelopen, ook probeerden veel mensen zich nog tussen de voorste rijen te wringen. Misschien beter wat eerder komen en niet de mensen die er al de hele avond staan opzij te duwen? Paradise Lost heeft inmiddels al vijftien officiële albums op zijn naam staan en vanavond was de tour ter ere van de verse worp Medusa. Persoonlijk vind ik deze plaat net iets minder dan de vorige The Plague Within uit 2015, maar dat was dan ook wel een topper! Heel bijzonder is verder dat de band al voor de elfde(!) keer in Utrecht staat, dit lijkt toch wel een tweede thuis voor de mannen. 


Backdrop


Paradise Lost

Voor wie de band nog nooit eerder gezien heeft lijkt het enthousiasme van zanger/frontman Nick Holmes normaal te zijn maar de echte fans weten wel beter, in de begintijd was hij lang niet altijd zo innemend. Het geluid vanavond is (zoals bijna altijd in Tivoli) erg goed maar wel behoorlijk hard. Na de opener From the Gallows komen Tragic Idol en One Second en dan zit de sfeer er al opperbest in bij de bezoekers en dat houdt het hele optreden aan. Met From the Gallows, Gods of Ancient, Medusa, Blood & Chaos en The Longest Winter komt de nieuwe release ruimschoots aan bod. Helaas was het laatste nummer in de toegift te vinden tussen No Hope in Sight en Say Just Words en dat haalde jammer genoeg nét de vaart weer wat uit het optreden. 


Bassist Steve Edmonson en gitarist Aaron Aedy


Licht van boven...

Natuurlijk kwamen ook alle andere krakers nog voorbij zoals Faith Divides Us - Death Unites Us, As I Die, Beneath Broken Earth en Embers Fire. En genoten we ook van het ongelofelijke enthousiasme van gitarist Aaron Aedy die vlak voor ons stond en werkelijk geen minuut stil kan staan. De andere gitarist Gregor Mackintosh die aan de andere zijde van het podium stond werd regelmatig in de spots gezet, hij gooide er de meest fraaie solo's uit. Natuurlijk kwam er met Say Just Words een einde aan een heerlijk opreden. Beetje voorspelbaar, maar laat het alsjeblieft altijd zo blijven want dan gaat iedereen ondanks de vele doomnummers van vanavond weer vrolijk en opgewekt naar huis! 


Nick Holmes


Gitarist Gregor Mackintosh


Paradise Lost


Paradise Lost - Faith Divides Us - Death Unites Us (gedeelte)


Paradise Lost - Say Just Words (gedeelte)


Mijn verslag in het Engels op Pitkings (foto's Rob Sneltjes):










zaterdag 4 november 2017

The Charm The Fury, Amaranthe en Eluveitie * 4 november 2017, De Effenaar - Eindhoven


Setlist The Charm The Fury:
Weaponized, Down on the Ropes, Echoes,
The Future Need Us Not, Songs of Obscenity en Carte Blanche.
Setlist Amaranthe:
Maximize, On the Rocks, Fury, Dynamite, 1.000.000 Lightyears,
Electroheart, Invincible, Amaranthine, Digital World, Drum Solo,
True, Endlessly, Call Out My Name en Hunger. Toegift: That Song,
Boomerang, Drop Dead Cynical en The Nexus.
Setlist Eluveitie:
Your Gaulish War, King, Nil, Omnos (metal versie), Lvgvs, Catvrix,
Artio, Epona, Thousandfold, The Call of the Mountains, A Rose for Epona,
Kingdom Come Undone, Tegernakô, Drum Solo, Havoc en Helvetios. Toegift: Inis Mona.


Eerst ff een hapje eten


The Charm The Fury

Robin en ik gingen vroeg op weg naar Eindhoven, de zaal ging namelijk om 17:15 uur open en de support act van vanavond, The Charm the Fury stond om 18:00 uur geprogrammeerd. Zo zaten we al om half vijf in eetcafé Barney's aan een heerlijke steak met pepersaus en varkens medaillons met mozzarella. Toen we om half zes aankwamen bij de zaal stond er nog steeds een flinke rij maar we waren wel mooi op tijd binnen voor The Charm the Fury. 


Caroline Westendorp


Amaranthe

Deze metalcoreband is opgericht in 2010 en heeft inmiddels een EP en twee langspelers uitgebracht. De laatste release, The Sick, Dumb & Happy (uit 2017) zelfs door het grote label Nuclear Blast. Dit betekende toch wel een grote doorbraak, zo stonden ze dit jaar ook op Graspop. Alle nummers vanavond (behalve de laatste) kwamen dan ook van de laatste plaat. Helaas reageerde de zaal nogal lauw, de vonk sloeg niet over. Dit terwijl de band normaal gesproken wel veel reactie krijgt. 


Mooie foto


Elize Ryd

Ik ben zelf niet zo'n grote metalcore liefhebber maar wat me opviel vanavond was dat de brulstem van zangeres Caroline Westendorp niet helemaal uit de verf kwam. Haar cleane zang klonk wel beter, maar dit kan ook aan het geluid van de Effenaar gelegen hebben want ook de acts hierna hadden hiermee te kampen. We waren afgelopen woensdag ook wel heel erg verwend geweest met het geluid in de grote zaal Ronda van Tivoli. Daar klonk alles extreem zuiver namelijk. 


Bassist Johan Andreassen verteld over zijn blessure


Michalina Malisz op de draailier

Toen was het de beurt aan Amaranthe. De band al een paar keer eerder gezien en natuurlijk kun je van alles zeggen over deze muziek, commercieel, glad, wel of geen metal. Het is een combinatie van metalcore-achtige breakdowns, harde screams en zware gitaarriffs met stijgende cleane zang en synthesizers. Maar het staat wel als een huis en de combinatie van de twee zangers en zangeres maakt het best wel speciaal. Dus ik kan het best waarderen, alleen ook nu klonk het gewoon niet zo als het anders klinkt. Robin had precies hetzelfde, hij noemde het geluid nogal leeg. 


Veel bandleden


Kay Brem en Jonas Wolf

De band speelt deze show met zanger Chris Adam Hedman Sörbye van Smash into Pieces, aangezien Nils Molin op pad is met Dynazty. Bassist Johan Andreassen had eerder deze tour zijn been gebroken en zat de hele avond op een stoel. Hij kreeg ook nog de kans om zijn verhaal hierover te vertellen. eel jammer, gelukkig kennen we wel veel "grote hits" van de band, 1.000.000 Lightyears, Hunger en bij de toegift Drop Dead Cynical en The Nexus. Bij de mooie ballad Amaranthine in het midden van de set klonk het allemaal wel weer erg lekker. 


Fabienne Erni


4x Chrigel Glanzmann

Daarna dus de beurt aan een van mijn favoriete bands Eluveitie. Er was de afgelopen jaren nogal wat veranderd binnen de band. Het was in het verleden nooit heel rustig geweest onder het personeelsbestand, vanaf de start in 2003 zijn er al meer dan tien leden gegaan of vervangen. Maar wat er vorig jaar is gebeurt was toch wel erg pijnlijk, Anna Murphy, Merlin Sutter en Ivo Henzi verlieten de band waarvan vooral de eerste (Anna) een grote aderlating was. Dus we gingen vanavond meemaken hoe dit uit ging pakken. Wel grappig dat we vorige week nog de nieuwe band (Cellar Darling) van deze drie mensen in actie hadden gezien.


Volle zaal


Leuk instrument de draailier

Het blijft natuurlijk een spectaculair gebeuren als er negen man/vrouw op het podium staan met zoveel (bijzondere) instrumenten. Een draailier, viool, diverse soorten fluiten, een doedelzak, harp, van alles komt er voorbij. Verder is er eigenlijk niet veel te merken dat Anna er niet bij is, de nieuwe zangeres Fabienne Erni heeft een geweldige stem al heeft ze niet dat bijzondere stemgeluid van Anna. Maar die is dan ook wel erg uniek. 


Chrigel en Fabienne


De band bedankt het publiek

Er worden maar vier nummers van de laatste release gespeeld, Epona past naadloos in de set en met Lvgvs wordt volop meegezongen. Maar dat is dan ook de "Zwitserse" uitvoering van Wat Zullen We Drinken, Zeven Dagen Lang. Er waren tal van hoogtepunten, Omnos werd gedaan in de metal versie, Thousandfold, The Call of the Mountains, A Rose for Epona, Kingdom Come Undone, Tegernakô, Havoc, Helvetios en Iris Mona (toegift). Het was dan ook jammer dat het weer afgelopen was. We bleven nog even hangen om wat foto's te maken en omdat het vanavond al om 18:00 uur begonnen was zaten we alweer in de trein van 22:30 naar huis. 


Ron en Robin met Fabienne


Onze groep met wat dames op het station


Amaranthe - 1.000.000 lightyears (gedeelte)


Eluveitie - Lvgvs (gedeelte)


Eluveitie - Call of the Mountains (gedeelte)